Anyway: wij om 10.00 uur naar de helikopter vertrekplek, toch wel spannend. En geloof me: deze vlucht was elke dure euro dubbel en dwars waard!!! Wij hadden met z'n vieren een eigen helikopter en de gletsjer was echt zoooo mooi! Helemaal bovenaan bovenop de 200 meter dikke ijslaag ook nog geland om mooie foto's te maken. Wij raden echt iedereen aan om dit een keer te doen en zelf te zien, wat schitterend!

Helaas komt ook aan alle moois een eind en dus op pad richting Queenstown, een redelijke rit maar met, en ik val een beetje in herhaling, weer mooie bergen en meren onderweg, dus lekker vaak gestopt zeker met de zon hoog aan de hemel, strakblauwe lucht en 26 graden.

In Queenstown moesten we even zoeken naar ons nieuwe hotel, maar ook weer gevonden en dus ingecheckt. Daarna met de gondel naar de bergen boven Queenstown voor de mooie overzichts foto's. En weer naar beneden en een rondje door het centrum gewandeld en langs de haven. Heerlijk relaxing, deze stad heeft tenminste leuke terrasjes en gezelligheid. We zouden het hiet best een tijdje uit kunnen houden.

Daarna goed gegeten en nu weer terug in ons hotel. We zitten nu in de kamer van Marc en Henriëtte met een wijntje dit blog te typen, terwijl de deuren naar ons terrasje wagenwijd open staan en de waterval voor de deur goed te horen is. We zitten wel een beetje Henriëtte te plagen met het feit dat ze morgen 31 wordt (ouwe bok!!!), maar we hebben net wel in het geniep alvast hun auto versierd met stiekem gekochte slingers. Nu maar weer naar bed.

---

Donderdag 3 februari Wakker geworden met het geluid van de golven op het strand, mmmmmm. Na lekker ontbeten te hebben op een mooi uitzichtpunt, dalen we vandaag af richting het zuiden naar 'the Southern Alps'. En ja hoor: we zien al snel de eerste bergen met sneeuwtoppen voor ons opdoemen. Hier staan de hoogste bergen van heel Nieuw-Zeeland, zoals Mount Cook. We komen eerst langs de Franz Josef Glacier. Deze is populairder en dus meer toeristen. Aangezien we nog wel even tijd hadden, hier even onderaan de gletser nog een stukje gewandeld met mooie uitzichten. Met name bij een meertje waar je een erg mooie reflectie van de gletsjer in zag. Door naar Fox Glacier. Hier eerst ingecheckt in ons leuke appartement: erg ruim, keuken, grote badkamer, bank etc. Niet verkeerd. Dit hotel heet 'Mount Cook view hotel', maar we zien door alle laaghangende wolken niet veel van Mount Cook. Terug naar het centrum voor onze 'Fox Glacier guided walk'. We hadden wel enige moeite wat we nu wel of niet aan moesten trekken, 3-4 laagjes stond er, en regenkleding.... En vanaf hier zou Erik misschien dit blog moeten typen, want ik heb een wat gekleurde mening: We moesten namelijk eerst omkleden: allemaal dikke regenbroek, dikke regenjassen aan, nieuwe laarzen (Jantine mocht de hare aanhouden, maar daarover later meer), we konden een rugzak meekrijgen, wanten, mutsen, geitenwollen sokken etc. We moesten ook aangeven of we bepaalde ziektes of klachten hadden, dus we waren nu toch wel benieuwd wat ons te wachten stond en ook enigszins bevreesd...... Met een busje onderaan naar de gletsjer. Het goede nieuws was daar, dat het enorm stortregende en het normale pad inmiddels niet meer veilig begaanbaar was. En dit was een pad met 7000 treden omhoog of iets. In plaats daarvan hadden we geheel geen pad meer. Je moet je dus fijn voorstellen dat je daar in de stromende regen omhoog moet, waar geen pad ligt. Dus fijn over rotsen, klei, keien en stenen klauteren. En door een paar wateren waadden, mmmm keeps getting better and better. Zeker als, zoals sommigen van jullie weten, Jantine weinig enkelbanden meer heeft.... Tot we links langszij een heel stuk langs de gletsjer omhoog waren gelopen, dus was het tijd om onze spikes onder onze schoenen te binden, onze prikstok ter hand te nemen en het ijs op te gaan. We zagen op internet dat er in Nederland ijzel was geweest, nou nu was het voor mijn gevoel lopen op ijzel. Dus ik had totaal geen grip, en glibberde alle kanten op en zwikte nog een keertje. Erik daarentegen kon werkelijk alles op dat ijs, mmmmm. En eerlijk is eerlijk: het was er werkelijk schitterend en een heel speciaal gevoel om daar bovenop zo'n enorme dikke duizenden jaren oude ijsmassa te lopen!!! Dan weer door een soort smalle ijsspleet met links en rechts meters hoog ijs, dan weer spelonken, ijsgrotten en ravijntjes. Maar die grip was er voor Jantine nog steeds niet. We hoorden inmiddels onze gids wel vertellen hoe het kan dat hier 2 gletsjers zo naast het regenwoud zitten: vlak bij de zee, met hoge bergen, al het water uit de zee stijgt op, valt neer aan deze kant van de berg en bevriest en aan de andere kant van de bergen is het vaak droog en warm. Het zou hier per jaar zo'n 11 meter (jazeker 11!!!) regenen, nou vandaag is er volgens mij zo'n 4 meter gevallen! Na een uur op het ijs weer begonnen aan de afdaling, nu dus echt echt totaal geen grip meer, grrrr. En het mooie was: iedereen had dus de geleende laarzen van de Fox aan, maar die waren totaal niet waterdicht dus zij liepen na een half uurtje al te soppen in hun schoenen en Jantine hield erg lange tijd, door haar thuis geimpregneerde schoenen lekker droge voetjes, totdat we weer die riviertjes door moesten, welke door de forse tegenval inmiddels grote stromen waar geworden, waar het water fijn van bovenaf zo je laarzen inliep en dan ben je blij dat je laarzen watericht zijn: nu bleef het water zo lekker in je laarzen staan! Terug de berg af, maar meteen naar onze appartementen om lekker warm te douchen en wat spullen te drogen. In ons appartementje hebben we nog een poging gedaan net zo lang te wachten dat het een beetje droger zou zijn...... nou, dan konden we lang wachten. We zijn dus toch maar naar het centrum gereden om wat te gaan eten. Bij het eerste het beste restaurant mocht Erik vanuit de auto naar binnen rennen door de regen om te kijken of ze wat hadden van onze gading en of er nog plek was voor vier personen. Dit was beiden het geval en dus konden ook Jantine, Marc & Henriëtte uitstappen en naar het restaurant sprinten. Het eten bleek uiteindelijk niet meer dan redelijk. De toetjes waren wel weer lekker. Na het eten zijn we terug gegaan naar de appartementjes en hebben we de hele avond TV gekeken, wat geinternet voor zover het werkte en een wijntje gedronken. _________

---

Woensdag 2 februari Na een redelijk goede maar korte nacht (ach wat wil je na 2 flessen wijn en een paar biertjes) weer op pad. Ontbijten naast de lokale bakkerij waar het niet koud is, maar wel heel erg winderig. We steken vandaag dwars over van oost naar westkust op het zuidereiland. En van het weer valt hier totaal niets te zeggen: het ene dal waait het zoals vanmorgen, het volgende dal regent het, dan weer strak zonnetje.... Onderweg nog even gestopt in Reefton een oud vergaan wijnwerkerstadje, waar nog wel een beetje de sfeer van het oude wilde westen hangt. Verder erg rustig op de weg, je kan hier soms kilometers lang niemand tegen komen! We besluiten een stukje om te rijden om de "pancakes en blowholes' ergens aan de kust te bezoeken. Helaas miezerd het hier een beetje, maar verder erg mooi. Helaas kocht Henriëtte hier een leuk souvenir....alleen jammer dat wij dat een week geleden al stiekem voor haar verjaardag hadden gekocht! Door naar Hokitika, waar inmiddels de zon weer flink schijnt. Ingescheckt in onze lieftallige 2-onder-1 kap houten chalet vlak bij het strand....helaas horen we enkel de zee en zien we hem niet, want er zit nog een rij huisjes voor ons. We hebben wel uitzicht op ganzen, geitjes, vogels en paarden vlak voor onze deur. Wij hokitika in, bekend om zijn jade. Dit was een beetje te kostbaar voor ons, maar we hebben wel andere erg mooie souvernirs hier kunnen scoren, dus we zijn volgens Erik bijna blut ;-). Oja Henriëtte moest nog even langs de huisarts en Jantine tuurlijk even mee om te zien hoe het er hier aan toe ging, zeker interessant en volgens de broeder die ons hielp is hier zeker behoefte aan fysiotherapeuten en huisartsen en verdient Jantine in 2-3 dagen ruim genoeg om van te leven....Marc meteen aan het fantaseren over 6 maanden Nederland en 6 maanden Nieuw-Zeeland, zodat we het beste van 2 werelden hebben en het altijd zomer blijft. Maar wat gaan Erik en Marc voor werk doen dan? Vanmiddag hebben we heerlijk in de zon gezeten op onze veranda met een wijntje en biertje en een chippie. Daarna zijn we gaan uit eten in het centrum. Jantine, Marc & Henríëtte gingen aan de pasta bolognese en Erik koos wederom voor de rib-eye. Na het eten zijn we weer terug op het terras gaan zitten om nog even te wachten totdat de zon bijna onder zou gaan. Op het strand hebben we de zon daarna echt in de zee zien ondergaan. Met de lange schaduwen die ontstaan zijn grappige foto's te maken. Toen de zon onder was hebben we even op de veranda voor ons huisje gezeten totdat het donker genoeg was om ook de gloeiwormen goed te kunnen zien bij de rotswand tegenover de ingang van het vakantiepark. Eindelijk lukte het Erik om enkele foto's te maken waar zowaar iets van gloeiwormen te herkennen zijn zoals de foto hier links.

---

Dinsdag 1 februari Na een zeer kort nachtje weer op. Eerste stop de supermarkt, daarna een heerlijk ontbijt aan het strand: volop in de zon met mooi uitzicht over de baai. Met name Erik en Marc vonden het hier erg leuk om de zeemeeuwen te voeren....Om half 10 inchecken voor de walvistocht. Schitterend weer met strakblauwe luchten, heldere wateren en kalme zee. Na een zeer uitgebreide uitleg over alles wat er te weten valt over walvissen, dolfijnen, soorten, maten, eten, lengtes, gewoontes, groepsgenoten etc, kwamen we er vijf tegen: mooi om te zien, zeker wanneer ze gingen duiken naar de diepte en dan nog 1 keer met hun staart 'flapperden'. Na de tocht op weg naar onze volgende bestemming: Hanmer Springs, midden in de bergen. De weg ernaartoe kwamen we kilometers lang niets of niemand tegen, dus we konden gemakkelijk af en toe midden op de weg stoppen om weer mooie vergezichten te fotograferen. Alleen zochten we een plek om te lunchen en kwamen we gedurende de gehele reis allerlei McDonaldsen, Burger kings, Subways etc tegen, nu dus geheel niets!!! Ach, rond 14.00 uur kwamen we met lege maagjes in ons volgende hotel: leuke huisjes met uitzicht op de bergen. Verder heeft Hanmer Springs niet veel behalve een enorm grote spa / pool complex met natuurlijke bronnen. Dus wij hebben na de lunch lekker liggen dobberen in alle baden: 39 graden baden, 40 graden baden, 42 graden baden etc. Met allerlei mineraleren voor helende werkingen....mmmmm heerlijk! Aangezien dit zwembad op loopafstand van ons hotel zat: onderweg terug ons avondeten bij de take-away gehaald en bij ons hotel buiten op onze veranda's bij de ondergaande zon opgegeten. Nu lekker met zijn 6-en, een biertje en wijntje erbij lekker zitten kletsen op de veranda.....

---

Maandag 31 januari Vannacht redelijk geslapen, want vanancht was er blijkbaar geen nachtelijke strandparty waar alle backpackers naar toe wilden. Vaste prik: half negen alles weer in de auto en eerst een supermarkt scoren. De ontbijtjes op de parkeerplaats van de supermarkt blijven er ook in. Door richting Kaikoura. Jantine en Erik wisselen vaak nog van bestuurdersplek, zeker op lange routes, arme Marc moet echt elke kilometer rijden :-) We rijden weer een mooie route, grotendeels door de Marlborough wijngebieden....het water loopt ons soms in de mond. In Blenheim nog even gepauzeerd in onze ook inmiddels vaste koffietent: het McCafe waar ze heerlijke caramel latte's, butterscotch cream's en hazelnoot koffies hebben. (oja: en uiteraard thee voor Henriëtte). Onderweg nog een hele kolonie zeehonden (of zijn dit nou zeeleeuwen??) op de foto's gezet met veel jonge zeehondjes die er redelijk schattig uit zagen. In kaikoura zitten we in een hostel genaamd 'the Lazy Shag', vorm je eigen idee daar maar bij. Maar uiteraard weer met de bekende backpackers. We hadden om 15.30 uur een boeking voor een 'Whale watching boat trip', maar toen we vanmorgen verplicht vanuit Motueka belden om deze te confirmen, zei de dame al: "het is hier vandaag rotweer, dus zie maar wat jullie doen als jullie hier zijn, maar ik zal voor de zekerheid alvast een dubbele boeking voor morgen 10.00 uur maken". Dus we verwachtten qua weer al het ergste, maar hier scheen de zon volop, er stond alleen een redelijke wind, dus aan ons de keuze: of vandaag of morgen. Aangezien Marc en Henriëtte al op de oversteek tussen de eilanden al wat groenig zagen, besloten we voor die van morgen te gaan. Wij maar even shoppen, een nieuw vest voor Jantine, leuke kiwi souvenirs voor thuis en een ketting met het Maori teken "geluk" voor Jantine. In de lokale boekenzaak stonden mooie boeken van Nieuw Zeeland met mooie plaatjes en wat wil het toeval: Kaikoura stond er dus ook in! Dus wij op zoek naar de Peninsula: zo gevonden, alwaar je een erg mooie track rondom kon lopen. Daarbij liep je soms op een halve meter afstand van de zeehonden, erg grappig en mooi! En schitterend weer! Met name de fotosessies waren het leukst..... Daarna nog even naar de Maori caves gezocht, maar die waren weer met een hele guided-tour, maar we even geen zin in hadden. We besloten voor het avondeten het centrum van Kaikoura onveilig te maken en Henriëtte had al de hele dag gezegd dat ze vanavond kreeft wilde eten, aangezien deze streek daarom bekend stond. Eindelijk een restuarant gevonden, waar ze zowel kreeft als ook wat voor de anderen serveerden, bleek de kreeft 115 dollar te zijn en enkel in geheel verkocht te worden! Dat was toch een beetje te duur, dus verder. Daarna in een soort pub gegeten, wat wel gezellig was, maar het eten was in zo'n hoeveelheid dat je het volgens Marc 'in je holle kies makkelijk kwijt kon'. Nog wel een lekker ijsje op. Voorlopig lig ik nu mijn bed dit blog te typen in onze slaapkamer: aan de drukke doorgaande weg (State Highway), 2,40 bij 2,60 meter groot, niet zo'n beetje gehorig, met een plank wat door moet gaan als een kussen en een bed waar we geheel doorzakken. Zo Erik geef mij die fles bubbels maar door, zo val ik wat eerder in slaap!

---

Zondag 30 januari Erg rot geslapen aangezien alle gasten rond 23.30 uur met veel gelach, gegiebel en gepraat met hun auto's naar het strand vertrokken en zo om 3 uur en 4 uur en 5 uur allemaal weer op dezelfde manier als dat ze weggingen ook weer kwamen binnendruppelen. En het is hier wat gehorig! En we moesten vandaag al wat eerder op want vandaag hadden wij onze track door het 'Abel Tasman national park'. Maar aangezien we niet teveel spullen mee wilden zeulen, besloten we hier in het hostel nog even te ontbijten, dit scheelde weer bagage. 9 uur moesten we bij de boot zijn. Jeroen en Nicole waren er ook weer, dus wij op pad. Eerst 3 uur varen langs wederom mooie vergezichten: bergen en bossen, eilandjes, zeeleeuwen en vogels. Inmiddels hadden wij ons goed ingesmeerd met zonnebrand en deet, dus lekker plakkerig. En ja hoor om 12.00 uur werden we in een baai gedropt en om 17.00 uur werden we 13 kilometer verder weer opgepikt een aantal baaien verder. Die 13 km was nog geeneens het probleem, het was meer de berg telkens weer op: bij het strand was het pad laag, halverwege bij de watervallen ook, maar daartussen was het op en neer!!! Dus soms wat hijgend die bergen over. Het laatste stuk hadden we de keuze: of 5,6 kilometer omlopen, of omdat het laag water was over het strand van de baai afsnijden. We besloten met zijn 6-en door de baai te gaan afkorten, maar enkel Marc, Henriëtte en Jantine hadden slippers ingepakt, dus die konden hun schoenen uittrekken en verder door het water baadden. De andere 3 moesten terug aangezien zij anders erg natte broeken en schoenen kregen! De eerste 3 hebben uiteindelijk 3 kwartier op het strand kunnen wachten op de 3 die moesten omlopen, maar verder allemaal prima. Enkel was Erik halverwege de track de jas van Jantine verloren uit de haak van zijn rugzak.....snik snik, dus nu geen jas meer en we gaan nog wel richting het zuiden en de kou! Ach vandaag is het zondag, dus morgen nog maar even op zoek naar een nieuwe. Zullen ze toch ook wel hebben in Nieuw-Zeeland! 17.00 uur weer op de boot, allen moe maar voldaan! Hadden we toch maar weer mooi even geflikt! Terug naar ons hostel om alle zand, zweet, deet en zonnebrand af te spoelen. Jantine schrijft dit blogje nu, hangend in een hangmat (zo een wil ik er thuis in de tuin ook!!!), Henriëtte is ook hun blog aan het typen en Marc en Erik zijn met een biertje bij de hand aan het poolen. Marc wil vast een revenche. We gaan zo weer op zoek naar wat eetbaars in de stad.

---

Zaterdag 29 januari Vandaag zat het ontbijt erbij is, dus wij hebben er ook maar gebruik van gemaakt. Nog wel even weer even boodschappen gedaan in de lokale 'mall' van Picton: lees 4 winkels en een supermarkt, maar okee. Daarna op pad. Het eerste stuk kenden we nog van gister: de kronkelweggetjes. Deze keer voelde Erik zich gelukkig wel goed. Onderweg weer zeker mooie vergezichten over de Marlborough Sounds, dus soms als een stel Jappen: auto snel even stop, eruit, klik-klik-film-film en weer op pad.... Wel nog even in Nelson een wrap bij de Mac gehaald, daarna maar richting ons volgende hotel. Dit was erg mooi gelegen aan de rand van een dorp met uitkijk op bergen en landschap, lekker rustig. Alleen hadden wij volgens de hostel-eigenaar helemaal geen reservering! Dus wij maar met onze vouchers gewapperd en hij ging dus zoeken in zijn niet geordende mailbox van zo'n 12000 mailtjes: ja hoor een mail uit juni 2010 van onze reismaatschappij. Toen beweerde hij dat hij geen confirmation had gegeven. Weer zoeken, nu in de sent-mail, en ja hoor, de confirmation was er ook. Zij hadden dus een fout gemaakt, maar nu zat dat hostel dus vol! Hij maar even rondgebeld en er was nog wel plek in het 'Happy Apple Hostel. Dus wij met zijn excuses en richtingaanwijzingen op pad. Dit bleek een 300% backpackers hostel te zijn! De gemiddelde leeftijd was minstens 10 jaar jonger en de financiële positie 10x minder. Volgens ons waren dit wat hippie achtige people die net geslaagd waren voor hun high school en nu op kosten van paps en mams de wereld rondreizen. Maar voorlopig hingen ze allen te hangen in de tuin, de jacuzzi of de banken. Weinig interesse om wat te zien....meer om wat rond te hangen. Maar ook wel leuk om een keer te zien. Alleen jammer dat we de gang door moeten voor de gedeeld badkamers en tolietten! We besloten op aanraden van deze hostel-eigenaar een rondje te rijden: volop wijngaarden waar je kon proeven, maar Jantine was de enige geinteresseerde helaas! Door naar het strand en een baai die naar mijn nichtje is vernoemd: 'Ruby-bay'. Nog even op de foto gezet. Chauffeur Erik werd wel een beetje draaierig van ons links, onee rechts, onee toch weer links gecommandeur van de route! Terug in het hostel heerlijk van de zon genoten: Henriëtte en Jantine met een boekje in de tuin, Erik en Marc gingen hier poolen: stand 3-1 voor Erik. De kwaliteit van de tafel was een stuk beter dan die van gister, enkel de keu was zo krom al een .... Inmiddels was het richting etenstijd aan het lopen en iedereen begint hier zoals Erik zegt zijn eten in de gaarkeuken te bereidden. Gezien de financiële positie kwamen de meest culinaire hoogstandjes voorbij: eieren met dorperwten.....etc. Wij besloten maar het dorp in te gaan om wat te eten te scoren. Met een sateetje speciaal voor Jantine! MMMM, dus voldaan terug naar het hostel voor een potje kaarten en een flesje wijn. Helaas had dit flesje al een tijdje in de kofferbak liggen schudden en was hij 4x gekoeld en evenzo veel keer ook weer opgewarmd door de zon, zodat de kwaliteit wel wat verminderd was! Maar gezien al de geluiden om ons heen bedachten we dat een extra glaasje wijn ons misschien wat eerder in slaap kon laten vallen.

---

Vrijdag 28 januari Vanochtend zijn we op tijd naar de boot gegaan omdat het verkeer nogal eens tegen kon zitten zo 's-ochtends vroeg richting de hoofdstad. Maar alles ging vlot en prima en al snel zaten we te kaarten aan boord. (na eerst wel onze zitplaatsen naast het kinderspeelland ontvlucht te zijn ivm de gillende kinderen...). Maar deze boot deinde nogal heen en weer, dus Henriëtte en Marc zijn lekker achterin buiten gaan staan, terwijl Jantine binnen nog even de gemiste slaap van vannacht probeerde in te halen en nog even te kaarten met Erik. De route over het water liep al een stuk door de Marlborough Sounds, wat wel weer mooie vergezichten opleverde. Aangekomen op het zuidereiland blijkt ons nieuwe hostel pal naast de haven te zitten, dus meteen maar ingecheckt. Onze buren van vannacht zullen niet veel zeggen, aangezien we naast het kerkhof zitten! Als er maar niets spookt. Daarna even Picton verkennen: kleine maar gezellig plaats, maar ook zo weer uitgekeken, dus maar op pad naar het 'Queen Charlotte track' om wat te wandelen in deze mooie natuur. Leuk dat de navigatie zegt dat het maar 38 kilometer rijden is, maar wat er niet bij gezegd wordt, is dat het megakronkel bergweggetjes zijn waar je maximaal 30 kan en waar nu Erik misselijk van werd. Dus Marc en Henriette hebben nog wat gewandeld terwijl Jantine en Erik beetje foto's via de zelfontspanner hebben zitten maken. Terug in het hostel de vraag wat we nu gingen eten. We besloten maar weer even Picton in te gaan om te zien wat we voor eten mee in het hostel kunnen nemen, want we zitten hier mooi hoog en droog, dus kan hier prima gegeten worden. 3 van de 4 had trek in Indiaas eten en de 4e in patat met kipnuggets....alleen jammer dat deze twee bestellingen niet gelijktijdig klaar waren, dus zat er iemand zielig midden op straat de patatjes en de kipnuggets te eten terwijl en nog 3 op hun bestelling aan het wachten waren! Lekker gegeten, daarna nog een potje poolen: de familie van Dijk tegen de familie Linsen....mmmm 2-0.....maar met hulp van de tegenpartij doordat Jantine de zwarte bal er zelf verkeerd inschoot! Nu maar lekker slapen.

---

Donderdag 27 januari

Vandaag weer vaste prik: opstaan en naar de supermarkt voor ontbijtje en lunch te scoren. Jantine had niet echt denderend geslapen, want Erik is verkouden en maakte nogal wat lawaai, grrr. Via een mooi omweggetje nog even een laatste blik op de heilige berg Ruahepu en het nationale park en weer door. We hebben de ochtend en begin middag nodig gehad om naar Plimmerton te rijden, een voorstad van Wellington. Onderweg hebben we nog een picnicstop gemaakt en later koffie gedronken bij een McCafe. Toen we rond 13.15 aankwamen in Plimmerton hebben we eerst ingecheckt in de Moana Lodge. De eigenaren hier zijn heel aardig en hebben even wat nuttige info gegeven over wat te doen, wat te eten en waarheen te gaan. Verder hangt deze lodge vol grappige spreuken en foto's. We hebben nog wel even aan de eigenaresse gevraagd waar we hier lekkere Beef Wellington konden eten, want we zitten tenslotte in Wellington zelf, dus daar kunnen we niet onderuit toch.....maar helaas was weinig hier in de buurt zover zij wist. Gelukkig zitten we in een klein sub-gehuchtje van Wellington en 1 telefoontje naar het locale restaurant in de straat: en ondanks dat deze beef niet op het menu stond, zou hij vanavond speciaal voor ons gemaakt gaan worden....mmmmm. Verder zit onze lodge pal aan het strand met een schitterend uitzicht richting het zuider eiland.

Na de lunch zijn we met z'n viertjes Wellington down town onveilig wezen maken. Gezien het lekkere zonnetje eerst maar het uitkijk punt op mount Victoria gedaan. Zijn blij dat vanwege de flinke stijle klim, dat we dit met de auto van Marc en Henriëtte welke een 1.8 liter moterinhoud heeft hebben gedaan! Daarna door de shopping streets. Nog even een boek van Lord of the Rings gekocht, de 'location guide', zodat we kunnen zien waar ze wat gefilmd hebben! Nog even met de kabelbaan naar de Botanische tuinen gegaan, maar die hadden we in 10 seconden ook wel weer gezien en met dezelfde tram zijn we maar weer afgedaald. Het nationaal museum 'te Papa' was een onverwachte aanrader. Met name de sectie over aarbevingen en andere natuurkrachten was leuk. Zo is er bijvoorbeeld een huisje nagemaakt, waarbij er een schok van 5.6 op de schaal van Richter wordt nagebootst terwijl je binnen staat. Wist je dat er in Nieuw Zeeland zo'n 1400 aarbevingen per jaar zijn!!! Gelukig voelen we die maar een klein deel, maar toch maar even gecheckt: what to do if....? In de deuropening is het antwoord. Ander hoogtepunt was de enorme inktvis die daar op sterk water lag.

Weer terug naar Plimmerton, naar onze Beef Wellington, en het moet gezegd worden: hij was echt heerlijk! Nu weer ons blogje schrijven met vanuit ons bed het uitzicht op het strand en de zee....mooi! (nu maar hopen dat er geen Tsunami of beving komt vannnacht, hier worden ze er in ieder geval niet warm of koud meer van!)

---

Woensdag 26 januari Aangezien we wisten dat ons volgende hotel maar een uurtje rijden zou zijn, besloten we vandaag lekker wat uit te slapen en te relaxen. De mannen gingen nog even in de lobby internetten, blog online zetten, mail checken evenals de financien....gelukkig: salarissen waren gestort, dus we kunnen gerust nog even hier blijven! Eerst even langs de Huka Falls, de langste waterval van Nieuw Zeeland en zeker ook een mooie. Het schijnt dat in het nabij gelegen resort Wim-Lex en Maxima op hun huwelijksreis hebben gelogeerd....Ondanks dat het nog geen 10 uur was, scheen de zon al behoorlijk, dus meteen even goed insmeren, want we waren allen gister al wat verbrand en dat gat in die ozonlaag vertrouwen we ook niet helemaal. Daarna vaste prik even langs de supermarkt op ontbijt en lunch te scoren. Marc en Henriette kregen een beetje mot, want wat bleek: al onze boodschappen en 2 flessen wijn lagen nog in hun koelkast in het hotel waar we net waren uitgecheckt....dus maar nieuw beleg etc gekocht en geen zakgeld voor hun meer deze week. Na de boodschappen reden we weer langs het hotel en is Erik toch maar ff gaan vragen. Gelukkig was alles er nog en kon de wijn, ham en honing weer mee. Door langs het meer richting Whakapapa Village, midden in het Tongariro national park. Weer een erg mooie route en wij kunnen op onze garmin navigatie zien hoe hoog alles zit. Dus flink stijgen vandaag: Whakapapa ligt rond de 1100 meter hoog. Onderweg nog wel even een bord op de foto gezet: pas op voor overstekende Kiwi's...zo'n bord vind je niet in Nederland! Vandaag gaan we trouwens voor chic: we zitten in een heus Chateau!!! Past alleen totaal niet in de omgeving en je ziet het dus al van kilometers afstand, maar okee. We besloten bij aankomst maar een leuke route van zo'n 2,5 uur te gaan lopen naar de "Silica Falls', maar wat er niet bij stond, was dat de heenweg geheel omhoog liep, dat het grotendeels in de zon was en die brandde goed en dat wij dus maar 2 flesjes water bij ons hadden, die na een half uurtje al op waren. Dus maar fijn voortgesjokt....Volgens Marc liep Jantine als een "Uruk-Hai" rond te stampen, maar Jantine loopt op leren bergschoenen waarbij de rechter stuk is, dus fijn te stampen en bij iedere stap van de rechter schoen maakt ze geluid.... Maar ach, mag de pret niet drukken. Henriette en Jantine kregen wel fijn als beloning een ijsje na het lopen en die hadden we ook wel verdiend! Terug in ons Chateau, besloten we de auto naar boven te pakken, richting de skiliften, maar die bleken om 16.00 uur al gesloten te zijn. Hier is wel een deel van 'The Lord of the Rings' opgenomen en dat kon je nu wel wat herkennen....zag er nu wel mistroostig uit met allemaal oud vulkanisch gesteente. Henriette en Marc moesten weer eens een wasje doen anders moeten ze hun onderbroeken drie dagen achter elkaar gaan dragen. Dit kon in de kelder van Het chateau, waar ook het zwembad en de sauna zat, dus die ook meteen even uitgetest: en het was weer lekker! Verder is Whakapapa niet zo groot, of zoals onze meneer bij de receptie het hier zei: 'what you see is what you get". Oftewel een gat in the middle of nowhere, en dus keuze uit maar 2 restaurants in het gehele dorp, beiden van dezelfde eigenaar. Wel weer erg lekker gegeten, maar beetje veel, we kregen het allen niet op. Na de maaltijd nog even de was uit de droger geplukt en lekker naar bedje. Morgen weer aantal uur richting Wellington. Erik verheugd zich nu al op zijn 'Beef Wellington".....

---

Dinsdag 25 januari Eindelijk staan we een keer op en is het redelijk droog. Zou het dan weer een mooie dag worden? Aan Marc z'n wat chagreinige kop te zeggen waarschijnlijk niet, maar die heeft door de slechte bedden en slechte autostoelen wat pijn in zijn rug...en Henriette kan hem niet helpen zegt ze (is toch fijn zo'n prive fysio?) We gooiden alles maar weer in de auto en vertrokken richting receptie om uit te checken. Daarna door naar de eerste stop..... de supermarkt, er moest namelijk ook ontbeten worden. We zochten weer het één en ander bij elkaar en aten op de parkeerplaats vanuit de kofferbak het eerste broodje. Daarna gingen we snel onderweg richting de Lady Knox geiser in het Wai-o-tapu thermal wonderland. Die geiser gooien ze elke ochtend om 10.15 vol met een zeep goedje om hem te laten spuiten. Leuk hoor, hij spoot zo'n 11 á 12 meter, maar ook wel een beetje tegennatuurlijk sneu en super toeristisch met zo'n 300 man op de tribunes. Aangezien je weer een flink geprijst kaartje moest kopen (p.p. ong. 20 euro) voor de geiser en de rest van het park wisten we dat iedereen aansluitend aan de geiser het park in zou gaan en dat het hier dus druk zou worden. We kozen er dus voor om te beginnen met een ander park zodat het wanneer wij terug zouden komen een stuk rustiger was. Dit was een klein kwartiertje rijden. Dit park heette Waimangu Volcanic Valley. Ook hier werd er p.p. weer iets van 20 euro afgerekend. Nou ja, het was wel een mooie route. Weer een hele serie kraters gezien, een kratermeer met superblauw water, kleine geisertjes, een beek die ook een temperatuur had van zo'n 55 graden, enz. Aangezien we hier rond de middag ergens door het park liepen hadden we alle broodjes, chocoladepasta, honing, ham, paté, brie, water en een kannetje jus allemaal in Marc zijn rugzak gedaan en eraan gehangen. Het kon Marc dan ook niet snel genoeg gaan dat we alles op zouden eten. Bij de vulkanische krater met het superblauwe water vonden we een mooi plekje om te eten. Uiteindelijk kon Marc dan ook een stuk lichter weer verder. Het park had vele verschillende kraters. Allemaal erg leuk om te zien. Aan het einde van de route konden we met een bus terug naar het beginpunt. Uiteindelijk dus terug naar Wai-o-tapu om daar de rest van het park te doen. Vlak ervoor zat ook nog een 'mud pool' die we dus ook nog even aandeden. Hier was een klein meertje met veel modder waaruit ook het gas omhoog kwam en waardoor de modder dus op spatte. In het park zelf vonden we wederom een hele serie kraters met nagenoeg kokend water erin. De mineralen die allemaal vrijkomen door de jaren heen zorgen voor een enorm palet aan kleuren, vandaar ook 'artists palet' genoemd. Het grootste kratermeer daar was 260 meter diep en het water was boven de 100 graden. De meest aparte was toch wel de gifgroene. Wat hier precies de kleur maakte is ons niet bekend. Na het park zijn we doorgereden naar Taupo naar in dit geval het volgende motel. Bij aankomst bleek één of andere 'boeboe' een verkeerde boeking gemaakt en dus was het vol. Ze wisten dit al eerder en dus hadden ze ook al geregeld dat we in een ander motel konden. We kregen instructies om er te komen en reden erheen. Dit motel was echter veel groter en eerder een hotel dan een motel en lag ook veel mooier tov het Lake Taupo. He jammer van deze overboeking! Gelukkig wisten ze er inderdaad bij de receptie van en konden we snel naar de kamers. Eerst alle zooi weer naar boven en daarna even rusten met een biertje erbij. Over een uurtje gaan we nog wel weer wat doen.En dat werd zwemmen: dit hotel heeft namelijk een onverwarmd buitenbadje....brrrr....maar Marc en Jantine durfden al echte daredevils dit wel aan. We konden namelijk ook in de Jacuzzi's maar dat vonden sommigen weer te heet....zucht. Na op de kamers nog even te zijn bijgekomen zijn we nog naar een uitzichtpunt over de stad gereden. Dit stelde niet veel voor. We reden dus maar terug en zijn gaan eten bij Subway. Daarna hebben we op de kamers nog wat zitten kaarten onder het genot van een wijntje.

---

Maandag 24 januari Ook vandaag nog steeds veel regen, minder als gisteren, maar toch nog behoorlijk. Ditmaal was het ontbijt inclusief en dus zaten wij om 08.00 klaar voor de toast en de eieren. De vrouw die het pension runde was de dag ervoor niet heel erg vriendelijk, maar vandaag was haar humeur al iets beter. Ze kwam voor bij de toast ongeveer 14 verschillende soorten honing brengen. Tja en om nu je toast in blokjes te snijden om alles te proberen is ook zoiets. Dus maar een selectie gemaakt. Al met al prima te doen. Na het ontbijt vertrokken we richting Glowworm Caves aangezien die de dag ervoor gesloten was omdat hij volgelopen was. Aangezien de regen nog altijd niet gestopt was hadden we er al een hard hoofd in dat het nu anders zou zijn. En inderdaad, de grot was nog altijd gesloten omdat hij overstroomd was. We hebben dus maar ons geld terug gevraagd voor de betaalde boeking aangezien het toch zo'n €15,- p.p. was. Dus maar op naar Rotorua. Onderweg naar Rotorua hebben we eigenlijk niets meer bezocht. De route was aardig maar het weer was nog altijd zo mistroostig dat er weinig mooie kiekjes konden worden gemaakt. In Rotorua hebben we maar gelijk ingecheckt in Het Rotorua Thermal Holiday park.En wat een park....houten kleine chalets, met een twijfelaartje....mmmm dat wordt knus vannacht. En de chalet van onze buurtjes lekte al. Met name Erik vond het echt fantastisch dit camping gevoel! Direct daarna gingen we naar de Okere Falls net buiten het centrum van Rotorua. Hier was het water behoorlijk woest en er waren kajakkers die er hun leven op waagde. Ok hier kwamen we weer vele bekenden tegen, zo leer je alle vakantiegangers uit Nederland wel kenen.... Op de terugweg namen we 'Hells Gate' mee, een thermaal gebied met een hele serie bronnen. Elke bron was weer net ff anders in diepte, temperatuur, consistentie, enz. enz. We hebben er een hele serie op de foto gezet. Het is machtig om te zien hoe zulke waterbronnen richting kookpunt gaan puur door de aardwarmte. De zwaveldampen zijn soms niet te harden en Jantine had op de weg naar Rotorua al de schuld gekregen van deze putlucht. Na 'Hells Gate' zijn we terug gegaan naar de chalets om hier nog even bij te komen in afwachting van onze pick-up voor de Maori Evening Experience. Met name Marc kon niet wachten totdat de avond zou beginnen......... Als één van de eerste stond hij bij de pick-up spot om erheen te gaan. Waarschijnlijk was hij vooraf door Henriëtte toegesproken dat hij dit leuk moest vinden. Marc was immers al vanaf de middag aan het proberen onder deze avond uit te komen. Helaas voor Marc lukte dat niet. We werden opgepikt met een bus en al in de bus begon de chauffeur, zelf duidelijk met Maori-roots, te vertellen over wat we zoal gingen beleven deze avond. Bij aankomst werden we naar een grote tent geleid. Hier hebben we even gezeten totdat iedereen er was. Ondertussen was de gastheer aan het uithoren uit hoeveel landen zijn stam zou komen, dit omdat er ook nog een tweede tent was. Uit onze tent werd zelfs een stamleider uitgekozen, een idioot uit Engeland (wonen d'r meer daar). Uiteindelijk mochten we achter hem aan naar buiten om te zien hoe het eten was gegaard in een grote kuil. Daarna liepen we door naar een beekje onderaan in het aangrenzende stukje bos. Hier 'ontmoetten' we de andere stam uit de andere tent en kwamen de Maori krijgers uiteindelijk in een kano over de beek aan varen. Van hieruit gingen we door naar een klein theater waar een hele show werd opgevoerd met Maori gebruiken zoals het vroeger ging en werd er een stukje uitgelegd over de Maori zelf. Best interresant. Marc vond het allemaal niet al te plezant. Maar goed, ook hij zat het uit en daarna konden we terug naar de tent om te eten. Het eten was best goed te noemen, alles was eigenlijk wel lekker. Toen ook dit naar binnen gewerkt was mochten we weer mee naar buiten in het donker het bos in om hier nog even te kijken naar de Glowworms en om enige uitleg te krijgen van de diverse bomen die in Nieuw-Zeeland groeien. Ook was er onder in het bos een kleine vijver waarin een 'spring' uitmondde en waarvan het water puur en zacht was. Dit water had ook in de flessen op tafel gestaan. Hiervan hadden wij echter niet gedronken. Daarna liepen we terug naar boven ((Erik miste nog wel even de trap zo in het donker) en gingen we meteen de bus in de voor de terugweg. Bij de chalets aangekomen werd snel nog de route voor de dag erop doorgesproken en gingen we meteen ons kleine bedje in.

---

Zondag 23 januari Gezien het feit dat het sinds gisteravond 6 uur flink hard aan het regenen is (normaal 180mm in de maand januari, nu 400mm in één dag, ofwel 40cm, dat is dus echt veel), konden we zelf ook wel bedenken dat de boottocht vandaag ook niet meer door zou gaan...dus maar lekker vroeg op pad richting Waitomo. Henriëtte en Jantine hadden gister de route met alle highlights al uitgestippeld. Na weer even de lokale supermarkt gesponserd te hebben maar lekker op weg. Kort samengevat: regen, regen, regen en nog eens regen!!!! En dan bedoelen we geen 's-zomers buitje, maar dan ook echt af een toe een waterhoos ertussen! Erg jammer van de omgeving aangezien we weer mooi door het bos reden en langs mooie bergen. Oja het feit dat we op de lokale radio allerlei berichten hoorden van: "because of bad weather, don't go driving, unless U need to", en allerlei "floodings" en slippartijen, kon de pret niet drukken. Halverwege onze eerste stop: Te Aroha waar de lokale geiser beroemd is. En ja hoor: precies een gietpartij... dus wij regenpakken en poncho's aan en naar de geiser lopen..... zie de foto: zowel het bord als het stroompje zeggen het verhaal, dus maar weer verder. 2e stop: Kiwi House waar we eindelijk de nationale vogel konden spotten! En ja hoor: gezien, maar verder wederom bijna verdronken in de regen, dus maar weer op pad. Gelukig waren we zo in Waitomo, eerst even inchecken in onze Bed & Breakfast, alleen de weg ernaar toe is een klim van 20% steiging.... ook weer overleeft al bleef onze sunny onderweg wel bijna stil staan en Henriëtte hield d'r ogen maar dicht. Door naar de caves, we hadden de combi van Ruakuri en de Glow-worm cave. En wat bleek, "due to flooding" was de glow worm cave inmiddels gesloten, morgen maar opnieuw proberen. Gelukkig waren in de 2e cave ook genoeg gloeiwormen te zien, erg grappig. Ook hier bleek het water door alle regenval woest de grot door te stomen. Ook heel fijn die 11 Aziaten die bij ons aansloten met die gillende kinderen.... Na de grotten besloten we maar even langs de Subway te rijden voor een wat gezondere avondmaaltijd die we heerlijk boven in onze B&B op hebben gegeten.

---

Zaterdag 22 januari

Nog vanaf de hotelkamer belden we of de boottocht die vandaag gepland was door zou gaan. Dit bleek niet het geval, de zee was te ruw en alles voor vandaag was gecancelt. Dus over naar plan B. We hadden bedacht de we morgen wel al aan het einde van de middag de Glowworm Caves kunnen doen en dus hebben we die eerst telefonisch gereserveerd. Dit ging gelukkig vrij eenvoudig. Aangezien er geen ontbijt inbegrepen was bij 'the Church' zijn we aanstonds wat boodschappen in de plaatselijke 'conveinience store' gaan doen. Gewapend met broodjes en water reden we een stukje verder de berg op alwaar we de auto konden parkeren. Vanuit de kofferbak hebben we hier staan ontbijten. Met de broodjes achter de kiezen konden we van hieruit in 45 minuten naar 'Cathedral Cove' lopen. Helaas was dat natuurlijk niet een geëffend strak pad maar een met vele heuvels en dalen. Uiteindelijk belanden we (ruim onder de 45 minuten) onderaan bij een stukje strand waar ook de 'Cathedral Cove' was. Als het water aan de andere kant tegen de berg sloeg dan maakte dit een behoorlijke klap en een kleine echo in deze uitholling in de berg. Na hier even te hebben gekeken begonnen we aan de terugweg. Hier waren de 45 minuten juist weer aan de krappe kant, bergop is het echt een hele klim zodat je al snel je hart op je tong hebt liggen. Maar we zijn weer helemaal boven gekomen.

Vervolgens besloten we dan maar met de ferry naar het dorp aan de overkant te gaan om hier even wat rond te kijken en te lunchen. Parkeren in de buurt van de ferry ging niet meer lukken, er waren meer mensen met dit idee. Na een stukje wandelen konden we met de ferry naar de andere kant en hebben we even door het dorp gelopen. Bij een bakker die ook broodjes verkocht hebben we buiten even gezeten om ze te nuttigen. In het dorp was verder niet veel te beleven. Marc & Henriëtte hebben nog wat souveniers gekocht en daarna zijn we weer terug gegaan naar de ferry. Het regende inmiddels ook al weer en dus werden we natter en natter. Eenmaal terug bij de auto was het gelukkig weer bijna droog.

Voordat we naar het 'Hot Water Beach' zouden gaan was er nog één uitzichtpunt waar we naartoe konden en dus werd die ook nog meegenomen. De klim was hier al beter te doen en de 20 minuten die aangegeven stonden was uiteindelijk zelfs heen en terug samen. Het uitzicht boven was aan de ene zijde enkel een ander perspectief van wat in de ochtend al was vastgelegd. De andere kant leverde nog wel een nieuw uitzicht op. Eenmaal weer terug bij de auto werd er koers gezet naar 'Hot Water Beach'.

Ideéle beelden van een verlaten strand waar wij een kuiltje konden graven bleken bij aankomst al snel een illusie. Toen we aan kwamen rijden bleek bij het vinden van een parkeerplaats al dat wij niet de enige waren, er stonden nog wel 199 andere auto's ook. Enfin, het strand is groot genoeg voor onze eigen kuil dachten wij. Toen we eenmaal een plekje hadden gevonden om te parkeren en uitstapten was de desceptie opnieuw groot want we zagen meteen al dat het gedeelte waar daadwerkelijk thermale bronnen het water verwarmden slechts de grootte had van zeg een tennisbaan. En in dit stuk kon je dus over mekaar heen naar een andere kuil kruipen en gooide de een bij het uitdiepen van zijn kuil zo goed als de kuil van de buurman weer vol. En zelfs op dit stukje waren er nog kuilen waar het water koud bleef en waarbij de kuil dus achtergelaten was. Wij hadden zelf niet zoveel zin in die heisa en hadden bij de eerste aanblik vanaf de auto dus al besloten de scheppen die we mee hadden van 'the Church' in de auto te laten (één Schepp mocht wel mee...). We hielden het dus maar voor gezien en liepen over het strand weer terug naar de auto.

Aangezien we door het uitvallen van de boottocht nu wel alles al gedaan hadden zijn we terug gegaan naar 'the Church'. Wel nog hebben we even weer wat boodschapjes gedaan. Vanavond hebben we om 20.00 een reservering in het restaurant van 'the Church' en zullen we daarna ff lekker wat drankjes drinken terwijl we het programma voor morgen bespreken.

Ps: eten in de Church was echt heeel erg lekker! Biefstukje, mmmmmm! Daarna nog op onze kamer nog even wederom zitten kaarten. De stand van deze avond: Erik 5, Marc 3, Henriëtte 1 en Jantine 0 punten. Alhoewel er zeker door de overige 3 werd samengespannen tegen de laatstgenoemde.

---

Vrijdag 21 januari

Dat redelijk vroeg naar bed gaan van gister is er niet echt van gekomen: na de lekkere pizza weer naar onze farm boven, een lekker flesje champagne open getrokken en zitten pesten. De onofficiële eindstand: Marc 2 punten, Henriëtte 2 punten, Erik 0 punten en Jantine 0 punten (beiden met 1 keer winst, dus rara....). Maar tegen deze uitslag is protest aangetekend, dus 'this is still under investigation'.

De vrijdag dan zelf kort samengevat: auto rijden, auto rijden, auto rijden....

De langere versie: Vaste prik: 8 uur onze laatste ontbijtje bij Stefano, maar weer de pancakes, die bevielen gister goed. Daarna de rekening van onze 3 nachten opgemaakt, deze viel ons allen mee en afscheid van dit leuke stel genomen om op weg te gaan. We wisten bij de boeking dat we 2 lange reisdagen zouden krijgen, nou vandaag zou de eerste zijn: er stond ons vandaag fijn 460 km voor de boeg, maar op deze wegen zouden we er zonder te stoppen 6,5 uur over gaan doen. Dus Henriëtte en Jantine zouden het eerste stuk doen, met deels bekend terrein om voor Auckland het stuur over te geven aan Marc en Erik, zodat zij lekker de drukte bij Auckland konden rijden en verder.

Ging eigenlijk best vlug allemaal, tot dat we in de vrijdagmiddag file bij Auckland terecht kwamen.....jammer. Bovendien hadden we de afgelopen 5 dagen bij elkaar niet meer zoveel verkeer gezien! Aangezien Henriëtte en Jantine grotendeels de route uitstippelen, besloten die de 'Pacific coast Highway' te nemen: een weg langs mooie bergen, veel wetlands voor de vogels (hier moet je zijn, Gerard voor je vogels...) en lege baaien. Onderweg nog lekker gepicknickt.

De dames besloten ook op advies van de reisids een leuke omweg te nemen dwars door de bergen bij Coromandel. En daar ging het een beetje mis: de weg begon zo leuk geasfalteerd, maar al snel was dit asfalt ver te zoeken, begon het te regenen en werd alles glad en gingen we zowel 460 meter omhoog (met onze arme Nissan Sunny 1.2) als 28km door een grindbak van 3 meter breedte zodat tegenmoetkomend verkeer iedere keer weer een probleem vormde! Maar het mooiste was dat de weg tegen de berg zat aangeplakt en dus als we links keken zagen we een berghelling, en als we rechts keken een flink ravijn. Wat we niet zagen waren vangrailzen of de tegenliggers aangezien de weg vol bochten met de berg meeliep. Dus na iedere bocht was er weer een verrassing.... Maar het uitzicht was fantastisch: volop soort regenwoud vol met groen!

Aangezien het al 17.00 uur was geweest en we die auto nu wel gezien hadden: door naar Hahei: onze volgende overnachting in een omgebouwde kerk. Leuke kamers. We zijn nog even boodschappen gaan doen en daarna op zoek gegaan om ergens wat te eten. En zoeken was het, op vrijdagavond zit alles overal vol en met alles bedoelen we dan de twee dingen die we gevonden hebben. In het dorp was een eenvoudig restaurant/bar maar dit bleek vol. Over een uur was er wellicht plaats. Verder waren er enkel nog afhaalpizza's. Maar ja, na drie dagen bij Stefano houden de pizza's wel eens op. Dus terug naar het restaurant bij 'the Church'. En ja hoor, ook vol. Hier zou na een kwartiertje wel plek komen, maar gezien de korte kaart en het volle programma van de dag erop besloten we juist te reserveren voor morgen en voor nu op zoek te gaan naar wat anders. Na een stuk rijden op de Garmin vonden we op 9km afstand nog wel een derde restaurant bij 'Hot Water Beach', maar ja hoor, dit was gesloten. Uiteindelijk toch maar weer terug gegaan naar het dorp in de hoop dat er inmiddels wel plek was in het eerste restaurant aangezien we een uur verder waren. Bij aankomst bleek er gelukkig plek. We bestelden wat van de kaart. Het bestellen moest aan de bar en er moest meteen worden afgerekend. We hadden als starter knoflookbrood. Dit was echt heel smaakvol en beloofde veel goeds. Toen de hoofdgerechten kwamen bleken beiden erg weinig smaak te bevatten. De beef stroganov was taai en smaakte vooral niet naar stroganov. De portugese kip was ook vrij smakeloos. Gelukkig hadden we nog twee bakjes patat bijbesteld. Zoals Jantine betaamd zat die aan het einde stiekem nog steeds patatjes te eten. Niemand zag dit. Dus toen Mark nog even een blikje cola ging halen bij de bar en Henriëtte aan Erik vroeg of we dan maar zouden gaan zei die natuurlijk ja. Jantine had het niet zo door en die zag ons alle drie dus opstaan en weggaan. Aangezien het op dat moment kiezen was tussen patatjes of meegaan koos ze toch maar voor het laatste. Eenmaal buiten werd haar ongenoegen wel even ge-uit dat zij nog niet klaar was en dus nog patatjes zat te eten. Tja Jantine, dan moet je het maar niet stiekem doen.........

---

Donderdag 20 januari

Om 8.00 maar weer ontbijten bij Stefano. Ditmaal maar eens de pancakes genomen. Ook die bleken erg goed te smaken. We hadden reeds tips gehad voor onderweg en dus reden wij rond 09.00 weg om uiteindelijk bij Cape Reinga uit te komen.

Voor onderweg hadden we nog wat tips om nog langs een baai te rijden, een strand te bezoeken en naar een winkel te gaan waar ze van 50.000 jaar oude Kauri bomen allerlei dingen maakten. Die bomen waren ooit door een onbekende reden omgevallen en nu dus ergens onder het aardoppervlak verdwenen. Nu worden ze opgegraven en blijkt het hout zeer goed te zijn geconsumeerd. Je kan nu dus dingen kopen van heel oud hout.

Uiteindelijk reden we door naar Cape Reinga. Dit was best nog een stuk rijden. Ter plekke kon je vanaf de parkeerplaats via een pad afdalen naar het vuurtorentje. Dit was echt maar een heel kort torentje. De uitzichten waren erg mooi (zie foto). Het was nog best een hele klim, zeker terug naar boven. En als je dan zoals Erik slechts een half neusgat open hebt om zuurstof door naar binnen te krijgen dan wordt het nog wat lastiger

Op de weg terug stopten we nog bij hoge zandduinen. Erik koos ervoor om beneden te blijven omdat hij nog niet helemaal lekker was. Van beneden uit konden er dus nog wel wat foto's worden gemaakt. Marc, Henriëtte en Jantine gingen de berg wel omhoog. Eenmaal terug zat het zand natuurlijk overal....... Inmiddels ging Henriette nu voor het eerst achter het stuur zitten en ook daar waren de meningen sterk over verdeeld....de mannen durfden niet meer voorin! Maar wat we allemaal aan het begin doen is teveel naar links rijden zodat we soms iets te veel berm zien, maar ach, we zijn nog allen heelhuids, evenals de auto's. Alhoewel we niet goed weten of dit ook voor die ene vogel goldt....

We stonden voor de keuze om om te rijden naar een bos waar de allergrootste Kauri boom van het eiland zou staan. Dit zou echter minimaal twee uur omrijden zijn en dus hadden we hier weinig zin in. Uiteindelijk zijn we naar een strand gereden. Het zand hier was niet mul maar behoorlijk stevig. Hierdoor kon je met de auto over het strand rijden en langs het water af enige kilometers rijden. Dit werd dan ook veel gedaan en heel geruststellend waren die trucks met van de katrollen om vastgelopen auto's weer los te kunnen trekken....We hadden bovendien van passerende Duitsers te horen gekregen dat we redelijk vaart moesten blijven houden, oftewel: met 120 km per uur over het strand een stuk richting het zuid-westen. Na enkele minuten konden we weer terug de weg op. We waren lekker opgeschoten via het strand, het reed namelijk beter dan asfalt, heerlijk vlak.

Uiteindelijk waren we weer redelijk op tijd terug bij het Kahoe Farm Hostel. Hier konden we dus nog even bijkomen en moesten met name de zandgangers snel even douchen. Zo meteen staat de pizza weer klaar (we typen dit net voor het eten). Vanavond redelijk op tijd naar bed want morgen is een hele lange dag qua rijden.

---

Woensdag 19 januari

Vandaag redelijk vroeg op: ontbijtje erin en daarna op pad. Stefano had ons nog een paar tips meegegeven en wij dus een mooie 'scenery tour' gemaakt lang de Bay of Islands: een werkelijk schitterend landschap! Door naar Paihia waar we 's middags een 'Dolphin Eco Encounter' toer hadden geboekt: oftewel op zoek naar dolfijnen in hun natuurlijke leefomgeving en daarna misschien ook met ze zwemmen. Na de introductie begrepen we al snel dat zwemmen er waarschijnlijk (nooit) in zou zitten, aangezien er bij slecht weer, bij baby-dolfijnen, bij slapende dolfijnen, bij hoge golfen of bij eten-zoekende-dolfijnen niet gezwommen mocht worden. En ja hoor: wij kwamen inderdaad slapende dolfijnen en 2 baby-dolfijnen tegen, dus helaas niet gezwommen: wel mooie foto's kunnen maken. Overigens worden deze vakantie alle foto's in drievoud gemaakt: Zowel Erik, als Marc als Henriëtte maken foto's, enkel Jantine filmt, dus er moeten zeker uit 3 verschillende hoeken, mooie foto's tussen zitten!

Na de dolfijnen mocht Jantine rijden.....mmmmm....geloof dat de meningen daar nog wat over verdeeld zijn.....maar in ieder geval we zijn alle 4 met 4 ledematen terug gekomen! Wij verder op zoek naar Kauri bomen: bomen van duizenden jaren oud, die nog over zijn uit het oude regenwoud van Nieuw Zeeland. Via een wat toeristisch paadje (lees uiteindelijk 29 kilometer grindpad) zijn we in dat bos beland: vol mooie bomen en echt enkel natuur, zeer mooi en dat was dus weer menig foto(sessie) waard.

Aangezien het al weer richting 19.00 uur ging: terug naar onze farm, om op onze privé-veranda nog een koud biertje te pakken, om om 20.00 uur af te dalen naar de kook kunsten van Stefano: vandaag biefstuk en pasta, wat wederom lekker was! We kwamen weer dezelfde stellen van gister tegen, waarbij er weer bijgekletst werd wie vandaag wat had gedaan en of er nog goede tips waren, bovendien waren er weer nieuwe personen bij gekomen, dus dat was ook gezellig (of was het de fles wijn?). Dit nu typende: zijn we net weer terug boven in onze eigen oude farm, nog een flesje wijn erbij en alle foto's en video onderling uitwisselen, zodat alles dubbel opgeslagen is....acht het leven is nog niet zo zwaar na zo'n mooie dag als vandaag....

---

Dinsdag 18 januari

Vandaag om 9.00 uur konden we onze auto's ophalen....ojee: een moment waar wij ons niet op hadden verheugd: links rijden, met een automaat ipv schakelen, in een omgeving die je niet kent en dan in een stad. Maar gelukkig hadden we onze navigatie die niets deed....een kaart die niet gedetailleerd genoeg was en geen verstand van automaten, dus allereerst kreeg Erik niets gestart (eerst in zijn 'N' zetten!!!) en daarna maar snel achter Marc aan rijden, want die had wel een goede navigatie en kaart en verstand van automaten!

Gelukkig konden we Auckland snel achter ons laten om door te rijden naar Kaeo in het noorden. Henriette en ik hadden de route al uitgestippeld, inclusief “touristis scenery drive', maar het regende waardoor we wel de goede route hadden, maar we niets zagen. Na de verkeersregels gaandeweg te beginnen te begrijpen, kwamen we toch een heel eind! Onderweg nog wel even gestopt bij een supermarkt om broodjes en beleg maar ook bier en 4 flessen wijn (“je kan het maar achterin hebben liggen” he Marc) etc in te slaan, de watervallen van Whangarai (lekker picknicken in de regen) en de toiletten van Hundertwasser in Kawakawa gezien te hebben. Daarna eindelijk de aankomst in Kaeo: een farm hostel werkelijk in de middle of nowhere, waar we uiterst vriendelijk werden ontvangen door Lyndsey en Stefano. De mannen hadden meteen mee kunnen doen met een voetbalwedstrijd maar zagen hier met een slap excuusje toch maar vanaf. Wij zitten trouwens in de daadwerkelijke oude boerderij uit 1877, boven op de berg: dus ouderwets, maar zeer sfeervol en erg grappig met mooie uitzichten. We konden meteen ook de bestelling voor ons avondeten en ontbijt doorgeven: aangezien Stefano een Italiaan is: keuze uit pizza's, pasta en lasagna, maar zeker lekker. Na nog even gekletst te hebben met andere stellen die zo'n beetje dezelfde reis gaan maken, toch maar naar boven om te gaan slapen!

---

Maandag 17 januari

Om 13.00 uur lokale tijd geland in Auckland (en voor je gevoel is het nu 1.00 uur s 'nachts Nederlandse tijd en na 2 nachten in een vliegtuig begin je dit ook te voelen....). Gelukkig kwamen na erg lang wachten ook onze koffers aan.....het duurde zo lang, we begonnen ons al een beetje zorgen te maken en zagen ons al bijna genoodzaakt om kleding van Marc en Henriette te moeten lenen!

Gelukkig stond hier iemand klaar voor onze transfer naar ons hotel, dus dat was snel geregeld. Grappige is dat we van tevoren hadden bedacht dat we de sky-view tower in Auckland wilden bekijken....en ons hotel bleek er nu gewoon naast te staan! Dus wij meteen na inchecken etc naar die toren gelopen, maar zoals eerder in Berlijn bleek de combi van ons vieren en het bezichtigen van uitkijktorens geen goede te zijn, oftewel: vanaf halverwege hing er een dikke mist zodat het zicht nul was. Dus wij verder lopen naar naar de haven. En ja hoor, toen we daar aankwamen en omkeken: de gehele toren was uit de mist, dus we hadden zicht! Wij weer snel terug en naar boven, waar we vervolgens weer mensen uit Weert tegen komen! Weer een kleine wereld!

Daarna een pub gezocht en lekker gegeten om daarna in ons hotel nog even de planning voor morgen etc door te nemen, waarna de jetlag en de vermoeidheid toch wel toesloegen.....binnen een minuut na het naar bed gaan ( hehe: eindelijk na 48 uur een keer horizontaal kunnen liggen!!!) waren wij allen diep in slaap (op Henriëtte na, die heeft aardig het plafond uitgebreid liggen bestuderen)

---

Zondag 16 januari

Vandaag zouden we om 6.30 uur lokale tijd landen (voor ons gevoel is dat 23.30 uur Nederlandse tijd, dus de nacht hebben we over geslagen zonder veel slaap). Maar om onduidelijke redenen hadden we er 12 ipv 11 uur over gedaan, dus 7.30 uur it was. Wij meteen onze transfer naar het hotel van Marc en Henriëtte geregeld (dankzij de mail van Marc was dit zo gepiepd) en het was erg grappig om elkaar al die kilometers verder in Hong Kong weer te treffen.

We waren in 2009 al eens hier, maar we hadden met Marc en Henriëtte afgesproken om nog een paar kaar leuke dingen samen te bekijken. Gelukkig hadden ze de route al helemaal uitgestippeld, zodat we snel met de metro op weg konden. Helaas bleek het panorama dek van de Bank of China dicht 'because of Holiday' (is zondag ook vakantie?) dus verder naar oa. Hong Kong park, met de ferry naar Kowloon voor het uitzicht, winkelmalls, en uiteindelijk met een leuke dubbeldeks tram door naar de 'dried food market', waar ze echt van alles hadden gedroogd: varkens, eenden, zeepaardjes etc.

Daarna de rugzakken van Marc en Henriëtte weer in hun hotel opgehaald en met de transfer weer naar het vliegveld. Hun ingechekt (wij waren dit al in Amsterdam en hadden onze boarding passes al), daarna nog even wat eten en proberen met zijn 4-en een verbinding met de Wifi van het vliegveld te leggen, daarna instappen en op weg. We zaten achter elkaar en ook over deze nacht kunnen we kort zijn: weer veel vliegen, vliegen, vliegen, krap zitten, deze keer slecht eten en nog meer krap zitten, dus ook veel slaap zat er weer niet in. En het entertainment syteem van Jantine was stuk, dus weinig muziek deze keer.

---

Zaterdag 15 januari

Vanmorgen fijn op tijd opgehaald door Hanz (waarvoor nog onze dank), nog even onze katten gedag gezegd en daarna op naar Schiphol. Daar meteen onze plekken voor de terugreis vastgelegd en hier bleek dat we onze koffers meteen konden doorlabelen naar Auckland, zodat we tijdens onze 16 uur in Hong Kong hier geen omkijken meer naar hadden. Nu maar hopen dat ze ook aan zouden komen in Nieuw Zeeland....

Vervolgens kunnen we over deze dag kort zijn: vliegen, vliegen, vliegen, krap zitten, matig voedsel, weinig slaap en krap zitten. Gelukkig maakte het privé entertainment systeem in de stoel veel goed: je eigen scherm met films, muziek, spelletjes etc.